Vannacht is om 2.30 uur in het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp de allerliefste moeder, schoonmoeder en oma van de hele wereld overleden. Zij is 68 jaar geworden.
We zijn dolgelukkig dat we mijn moeder nog haar nieuwste kleinkind hebben kunnen laten zien.
En dat ze dat heel bewust heeft meegemaakt.
Lekker met die kleine kanjer op haar borst gelegen, en hem bedolven onder ontelbare kusjes.
Maar het enorme verdriet vanwege het vreselijke gemis zijn er ook.
Dus in plaats van mensen op bezoek die allemaal Moos komen bewonderen, en beschuit met muisjes komen eten, zijn we druk bezig met het maken van rouwkaarten, het regelen van een kerkdienst, een graf, liederen, etc.
Nimmer is dood en leven zo dichtbij gekomen.
Mensen die opbellen en niet weten wat ze moeten zeggen.
Ze durven het woord “gefeliciteerd” bijna niet in de mond te nemen.
Als je het positieve eruit probeert te halen, dan is het natuurlijk zo dat mijn moeder nu eindelijk geen pijn meer heeft.
Dat ze op een betere plek is waar ze met haar eerder overleden zusters, familieleden en vrienden toch een oogje in het zeil zal houden.
En wij zeggen maar dat we natuurlijk ook alleen maar de ellende van haar overlijden zouden kunnen hebben.
Maar dat we nu gelukkig ook het geluk van de geboorte van Moos hebben.
Een heerlijke, mooie afleiding natuurlijk.
Aanstaande vrijdag wordt ze begraven.
Nu zitten we allemaal nog in een achtbaan van emoties.
Dan vrijdag de begrafenis, en dan daarna allerlei andere dingen afhandelen.
En waar ik nog het meeste tegenop zie is het leeghalen van haar huis.
Een huis waar ik ben opgegroeid, en waar heel veel prachtige herinneringen liggen.
Gelukkig hebben we elkaar.
En hele lieve mensen om ons heen.
Waaronder natuurlijk ook alle lezers van de nieuwsbrief en deze website die de liefste en warmste woorden naar ons sturen. X
Rust zacht, ma…