Vandaag is om 3.34 uur onze zoon Moos Pieter Daniel geboren in de VU in Amsterdam. Hij weegt 3485 gram.
Het was een bevalling met hele dubbele gevoelens.
Aan de ene kant was er natuurlijk dat enorme blije gevoel van de aanstaande geboorte van een nieuw wonder, maar aan de andere kant vocht mijn moeder in het ziekenhuis van Hoofddorp als gevolg van een herseninfarct voor haar leven.
Nog nooit zijn leven en dood voor ons zo ontzettend dicht bij elkaar gekomen.
We waren een dag voor de bevalling al in het ziekenhuis geweest.
Diana had om de 2 a 3 minuten weeen.
Dus het ziekenhuis gebeld, en we mochten komen.
Daar bleek dat er nog geen ontsluiting was, dus we mochten weer naar huis.
Daar heeft Diana lekker op bed gelegen, terwijl de weeen door bleven gaan.
En aan de andere kant werden de berichten van mijn moeder steeds ernstiger.
Zelfs dat op een gegeven moment mijn zus (die de hele tijd bij mijn moeder was) belde met de vraag of ik misschien even langs zou kunnen komen, zelfs al was het maar 5 minuten, omdat de artsen niet konden garanderen dat ze er de volgende dag nog zou zijn of hoe ze er dan bij zou liggen.
Een enorm dilemma natuurlijk.
Maar kon Diana niet alleen laten.
Op een gegeven moment was Diana helemaal kapot van de zware, erg pijnlijke weeen.
Dus toen kreeg ze een ruggenprik en heeft ze even kunnen uitrusten.
Heel even, want een uur daarna mocht ze beginnen met persen.
En na 5 keer persen was Moos er.
We moesten toen nog best wel lang wachten voordat Diana en Moos mee naar huis mochten.
Maar toen uiteindelijk alle controles goed waren, zijn we meteen naar Hoofddorp gereden.
Ma lag daar in haar bed, en ik was best wel angstig over hoe ze erbij zou liggen.
Maar mijn zus zei dat ze echt goed aanspreekbaar was.
Dus toen ik met de tranen in mijn ogen aan haar vroeg “ma, wil je je kleinzoon zien?”… toen zei ze “ja natuurlijk… en vasthouden!”.
Ik heb Moos toen bij haar gelegd en zo’n 15 minuten lang heeft Moos van oma heel veel kusjes gekregen, en heeft ze heel vaak tegen hem gezegd hoe mooi hij is.
Dus het was een dag met hele dubbele gevoelens.
Al zijn we natuurlijk zo ontzettend dol- en dolgelukkig met onze kanjer!
En als je Sara met haar broer ziet, dan kun je niet anders dan je zo ontzettend gezegend voelen…