Vandaag is mijn moeder jarig. Helaas kunnen we er al 11 jaar niet meer naartoe om haar een heerlijke verjaardagsknuffel te geven en om te genieten van haar heerlijke zelfgebakken appeltaart, maar dat betekent niet dat we het niet vieren. Gewoon vieren dat we gezegend zijn geweest dat zij in ons leven is geweest. Wat mis ik die lieve schat, zeg! En ook die appeltaart kan ik gewoon nog ruiken. Gelukkig is er een andere traditie voor in de plaats gekomen. Want Moos maakt nu de verjaardagstaarten. Oke, het is dan wel geen appeltaart, maar hij steekt altijd veel liefde in de door hem gemaakte kwarktaart. Na een stuk kwarktaart zijn we even naar Castricum gereden. Klote weer, maar dat maakt niet uit. Ook in klote weer kun je genieten van uitwaaien op het strand. Lekker de wind door je haren, koude kop van de harde wind, en dan lekker de auto in voor de terugreis en een warme kop chocomel bij thuiskomst. Daar Ajax gekeken en ook die begrepen dat je op de verjaardag van de liefste moeder van de wereld gewoon dik moet winnen. 🙂 0-5!
