Helaas moet ik met deze nieuwsbrief ook meteen melding maken van een record.
Het is echter wel een negatief record, dus ik ben er totaal niet trots op.
Want dit is volgens mij de langste periode tussen twee nieuwsbrieven sinds wij nieuwsbrieven versturen… Sorry!
Het is gewoon een ontzettend drukke periode geweest.
Niet een geweldig excuus, maar wel de voornaamste reden. 🙂
Allereerst natuurlijk allemaal bedankt voor de vele lieve reacties op de vorige nieuwsbrief.
Zo hebben we jullie bijvoorbeeld verteld dat het huis van mijn moeder te koop was komen te staan.
Heel veel reacties kregen we.
Niemand die toevallig nog 250.000 euro in een oude sok had zitten. 🙂
Maar wel heel veel reacties waarin men ons voorstelde om gewoon naar een bank te gaan en te kijken wat er mogelijk is.
En ondanks dat we eigenlijk allang wisten wat de uitkomst zou zijn, hebben we dat toch gedaan.
Tja, wie niet waagt… etc.
Uiteindelijk zelfs op gesprek geweest bij de Rabobank.
Gok dat dat het kortste gesprek is geweest in de geschiedenis van de bank, maar ja… we hebben in ieder geval even hartelijk gelachen met elkaar! 🙂
Het is dus niet gelukt.
Dat is jammer, heel jammer. Maar het had dus klaarblijkelijk niet zo moeten zijn.
Ook (mede namens mijn gappie DJ ShadowPhaxx) heel erg bedankt voor het stemmen.
Uiteindelijk is het hem net niet gelukt om in de finale te komen, maar ja…
Zonder jullie hulp was hij niet eens in de top 10 gekomen.
Dus allemaal heel erg bedankt!
Ons standaardantwoord op de vraag hoe het met ons gaat is nog steeds “naar omstandigheden redelijk”.
Het gemis is er nog steeds. En nog steeds vele malen op een dag momenten dat we aan mijn moeder denken.
Maar ook heeft ons leven weer zijn min of meer normale ritme. 
En Sara en Moos zijn en blijven een heerlijke afleiding.
Het gaat ook allemaal zo ontzettend snel.
Moos is al weer bijna een half jaar oud.
Sara gaat over iets meer dan een jaar al naar school.
Oh, de tijd vliegt werkelijk voorbij!
Sara is ontzettend lief met haar broer.
Als Moos moet huilen gaat ze hem troosten.
En dat betekent vaak even een liedje voor hem zingen.
Voor het slapen gaan moet Moos altijd even een kus en een dikke knuffel.
Oh, en een ander leuk voorbeeld van hoe lief ze met haar broer is, is toen ze voor het eerst op het potje had geplast.
Ze zei tegen Diana dat ze heel nodig moest plassen.
Dus meteen d’r luier uit en richting het potje.
Nou, en daar lukte het haar inderdaad om voor het eerst op het potje te plassen.
Helemaal trots kwam ze het vertellen.
Om vervolgens hard naar haar broer te rennen, en tegen hem te schreeuwen: “Moosie, Moosie, ik heb op het potje geplast… high five!” 🙂
Maar ondanks de vele momenten dat we aan mijn moeder denken, heeft het leven voor ons wel min of meer zijn normale ritme hervat.
Vorig weekend zijn we bijvoorbeeld met ons gezinnetje even naar Schoorl gereden. Naar de Klimduin.
Toen ik klein was gingen we daar echt heel erg vaak heen.
En dan is het wel heel leuk om nu met je dochter aan de hand de Klimduin op te wandelen.
Jaren geleden ging ik aan de hand van mijn moeder naar boven, de jaren daarna ging ik alleen, en nu dan samen met Sara omhoog.
En volgend jaar gaat Moos ook mee… 🙂
Allemaal stuk voor stuk erg bijzondere en nu al dierbare momenten.
En we weten zeker dat van bovenaf al die lieve schatten die er inmiddels niet meer zijn met een grote glimlach naar beneden kijken.
We drukken het verdriet ook helemaal niet weg, maar laten het gewoon komen op de momenten dat we verdrietig zijn.
En dan vaak weer Sara die dan even naar je toe komt voor een knuffel.
Of Moos die aan lijkt te voelen dat de tranen die over je wangen lopen komen omdat je het zo graag had gehad dat zijn oma hem had kunnen zien opgroeien… en dan op dat moment die glimlach op zijn gezicht.
Alsof ‘ie wil zeggen “maar natuurlijk kijkt ze gewoon lekker mee, papa”.
Jullie allemaal bedankt voor jullie nimmer aflatende steun.
Het klinkt misschien als een kapotte langspeelplaat, omdat ik het elke nieuwsbrief zeg.
Maar elk berichtje wat we krijgen waarderen we enorm.
Het steunt ons, en we voelen ons erg gezegend met zoveel mensen om ons heen die aan ons denken en met ons meeleven.
We hebben wel nog steeds niet iedereen fatsoenlijk een reactie gestuurd, maar het einde is in zicht. 🙂
Ook alvast iedereen bedankt die ons volgt op Twitter.
Zowel Diana als ik moeten nog een beetje wennen, maar langzaam maar zeker sturen we de meest interessante berichten de wereld in. 😉
Dit weekend staat ook de website op het programma.
Weer even wat recentere foto’s erop.
En ook weer wat vaker nieuwsberichten erop zetten.
Dus kom af en toe even kijken zou ik zeggen… hahahaha…
Lieve schatten… de volgende nieuwsbrief komt op 1 april!
Of is dat een grap?! Tja, wie weet… 🙂
Mazzels en een hele dikke kus, Jeroen en Diana en Sara en Moos