Afgelopen woensdag was Moos al weer 4 weken oud.
En vandaag is mijn moeder al weer 4 weken dood.
Het is een werkelijkheid die nog maar moeilijk werkelijkheid lijkt te willen worden.
Het is nog amper te bevatten.
In de laatste nieuwsbrief hebben we het overlijden van mijn moeder nog niet gemeld.
We wisten toen ook niet meer dan dat het heel erg slecht ging.
Zodra Diana het ziekenhuis uit mocht, zijn we samen met Moos en Sara meteen naar Hoofddorp gereden.
Daar heeft mijn moeder heerlijk met Moos geknuffeld en hem verteld hoe ontzettend mooi hij is.
De dagen erna ben ik amper thuis geweest.
Heb voornamelijk heel veel uren samen met mijn zusje in het ziekenhuis doorgebracht.
En in de nacht van vrijdag op zaterdag is ze daar in onze armen overleden.
Maar laat ik jullie eerst even bedanken voor die stortvloed van warme en lieve woorden.
We waarderen dat werkelijk enorm.
Het heeft ons echter aan de tijd ontbroken om fatsoenlijk op al die lieve berichten te reageren.
De dagen na het overlijden van mijn moeder stonden voornamelijk in het teken van het regelen van allerlei dingen.
En vanaf die tijd zit je in een soort van achtbaan van emoties.
Een achtbaan met als voorlopige einddatum de begrafenis.
Op de begrafenis van mijn moeder waren heel erg veel mensen.
Het was mooi om te zien hoeveel mensen ze in haar leven heeft aangeraakt.
En het was ook een enorme steun voor ons als familie om te zien dat er zoveel mensen haar een laatste eer kwamen bewijzen.
Ik heb zelf ook nog wat woorden gesproken tijdens de dienst.
Een dienst met een duidelijke link naar Korinthiers 13.
Een stuk uit de bijbel waarin wordt gesproken over hoe helemaal niets in de wereld iets waard is als je geen liefde kent.
Wonderschone tekst, en heel erg toepasselijk.
Het was een mooie, warme, prachtige dienst.
Die volgens mij precies was zoals mijn moeder het gewild zou hebben.
Het punt waarop ik mijn tranen helemaal de vrije loop liet, was toen mijn nichtje Sanne recht uit haar hart een ontzettend mooi zelf geschreven verhaal voorlas.
Tot aan de begrafenis gaat het leven in een soort van roes voorbij.
Maar zodra de begrafenis achter de rug is, komt onherroepelijk die man met de hamer.
Die je in 1 keer stilzet bij wat er allemaal nou precies gebeurd is.
Toen realiseerde ik me pas echt dat ik geen ouders meer heb, dat ik ze nooit meer om raad en daad kon vragen, nooit meer kon knuffelen, nooit meer met ze kon lachen.
En dat Sara en Moos qua oma’s en opa’s nu alleen de moeder van Diana nog hebben.
Dat is nog steeds een heel ontzettend zware gedachte.
En dan heb ik het nog niet eens over het leeg moeten halen van je ouderlijk huis.
Waar elk dingetje wat je pakt wel een speciale herinnering heeft.
Al hoop je nog steeds elke keer als je er bent dat ze gewoon naar binnen loopt.
En dat het allemaal niet waar blijkt te zijn.
Tja, dan zijn die twee kanjers van ons zo’n heerlijke afleiding.
Een knuffel met bijbehorende zoen van Sara op het moment dat je zit te huilen en de woorden “niet huilen, papa” of “niet huilen, mama”…
Of Moos even lekker dicht tegen je aandrukken en genieten van hoe prachtig dat mannetje is…
Tja, dat zijn de prachtige momenten waar je je aan vast houdt, die je door de moeilijke emotionele momenten heen slepen.
En langzaam maar zeker pakken we het “normale” leven ook wel weer op.
Ik ben nu nog een week thuis, en daarna ga ik langzaam maar zeker ook mijn werk weer oppikken.
Ben bijvoorbeeld nog geen wedstrijd van Ajax gaan kijken.
Al wordt je daar tegenwoordig eigenlijk alleen maar triester van. 😉
Diana is natuurlijk nog steeds thuis met verlof.
Maar we gaan ook met z’n allen weer wat vaker de deur uit.
Oke, het duurt natuurlijk een stuk langer voordat we met 2 kinderen startklaar zijn, maar toch…
Hiernaast bijvoorbeeld een foto van Sara toen we samen de deur uit gingen om in een Halloween-optocht mee te lopen.
Qua neus lijkt Sara nu wel heel erg op Diana, zeg! Hahahaha…
Maar lieve schatten…
Moeilijke tijden worden een minder moeilijk als je weet dat je er niet alleen doorheen hoeft.
En daarom wil ik nogmaals benadrukken hoe ontzettend blij we zijn met jullie lieve mailtjes, kaarten, kadootjes, etc.
Echt ontzettend bedankt daarvoor!
We zullen zeker proberen om een reactie te sturen naar een ieder die de moeite heeft genomen om ons een mail te sturen.
Maar het kan even iets langer duren…
In de volgende nieuwsbrief hopelijk weer wat positievere en leukere berichten.
En ik beloof dat ik een dezer dagen het geboortekaartje van Moos op de site zal zetten.
En natuurlijk zal ik de foto’s op de site gaan updaten.
Het is immers de hoogste tijd dat jullie wat meer foto’s van die kanjer van een Moos krijgen te zien… 🙂 X
Mazzels en een hele dikke kus, Jeroen en Diana en Sara