Aangezien we meer en meer mailtjes krijgen met de vraag of er misschien al een broertje of een zusje voor Sara is, willen we jullie met deze nieuwsbrief even laten weten dat vandaag om 3.34 uur onze zoon Moos Pieter Daniel is geboren in de VU in Amsterdam.
Moos weegt 3485 gram, en is net als zijn zus de mooiste baby van de hele wereld.
Het was een bevalling met hele dubbele gevoelens.
Aan de ene kant was er namelijk dat enorme blije gevoel van de aanstaande geboorte van een nieuw wonder, maar aan de andere kant vocht mijn moeder in het ziekenhuis van Hoofddorp als gevolg van een herseninfarct voor haar leven.
Nog nooit zijn leven en dood voor ons zo ontzettend dicht bij elkaar gekomen.
We waren een dag voor de bevalling al in het ziekenhuis geweest.
Diana had die nacht om de 2 a 3 minuten weeen.
Dus om een uur of 4 ’s nachts het ziekenhuis gebeld, en we mochten komen.
Diana d’r moeder kwam meteen naar ons huis toe om er voor Sara te zijn.
Toen we in het ziekenhuis kwamen, bleek dat er nog geen ontsluiting was, dus we mochten weer naar huis.
Thuis heeft Diana op bed gelegen, terwijl de weeen door bleven gaan.
En steeds heftiger werden.
Aan de andere kant werden de berichten van mijn moeder steeds ernstiger.
Maar ik moest er natuurlijk voor Diana zijn.
En ik hield me dan ook steeds maar voor dat mijn moeder dat ook had gewild.
’s Middags waren de weeen van Diana een stuk sterker dan de nacht ervoor.
Dus weer het ziekenhuis gebeld, en hen dit keer ook verteld wat er zich in Hoofddorp met mijn moeder afspeelde.
Toen weer alle spullen bij elkaar gepakt, en naar de VU gereden.
Daar bleek dat Diana inmiddels 2 centimeter ontsluiting had.
Maar de weeen waren onregelmatig, en niet snel genoeg achter elkaar.
Dus in principe hadden we weer naar huis konden gaan.
Maar met het verhaal met mijn moeder in het achterhoofd besloten de artsen om het nog even aan te kijken (of de bevalling goed op gang zou komen), en anders misschien een en ander wat te helpen op gang te krijgen.
Dat bleek niet nodig. De weeen kwamen sneller achter elkaar, en regelmatiger.
Op een gegeven moment belde mijn zus (die de hele tijd bij mijn moeder was) met de vraag of ik (op advies van de artsen daar) toch misschien even langs zou kunnen komen, zelfs al was het maar 5 minuten, omdat de artsen niet konden garanderen dat ze er de volgende dag nog zou zijn of hoe ze er dan bij zou liggen.
Een enorm dilemma natuurlijk.
Maar kon Diana niet alleen laten.
Dus met mijn zus weer afgesproken om elkaar op de hoogte te houden.
Op een gegeven moment was Diana helemaal kapot van de zware, erg pijnlijke weeen.
Dus toen kreeg ze een ruggenprik en heeft ze even kunnen uitrusten.
Heel even, want ongeveer een uur daarna mocht ze beginnen met persen.
En na 5 keer persen was Moos er.
We moesten toen nog best wel lang wachten voordat Diana en Moos mee naar huis mochten.
Maar toen uiteindelijk alle controles goed waren, zijn we meteen naar Hoofddorp gereden.
We wilden zo snel mogelijk even bij mijn moeder langs.
Ma lag daar in haar bed, en ik was best wel angstig over hoe ze erbij zou liggen.
De telefoontjes en smsjes heen en weer van de nacht ervoor voorspelden namelijk niet veel goeds.
Mijn moeder reageerde steeds minder, en leek dingen ook niet goed te begrijpen.
Maar mijn zus zei dat ze die ochtend echt goed aanspreekbaar was.
Dus toen ik met de tranen in mijn ogen aan haar vroeg “ma, wil je je kleinzoon zien?”… toen zei ze “ja natuurlijk… en vasthouden!”.
Ik heb Moos toen bij haar gelegd en zo’n 15 minuten lang heeft Moos van oma heel veel kusjes gekregen, en heeft ze heel vaak tegen hem gezegd hoe mooi hij is.
Ik was zo ontzettend blij om die twee daar zo te zien knuffelen.
Trots als een pauw op die prachtige zoon van me, en zo ontzettend dolgelukkig en dankbaar tegelijk dat mijn moeder zo intens genoot van haar nieuwe kleinkind.
Dus het was een dag met hele dubbele gevoelens.
Al zijn we natuurlijk zo ontzettend dol- en dolgelukkig met onze kanjer!
En als je Sara met haar broer ziet, dan kun je niet anders dan je zo ontzettend gezegend voelen…
Ik wil trouwens de vele tientallen mensen die de moeite genomen hebben om mijn moeder een kaart te sturen enorm bedanken!
Ze zat soms met tranen in haar ogen de kaarten te lezen van al die vreemden die haar zulke lieve dingen schreven.
Al die lieve, warme woorden deden haar heel erg goed.
Mocht je haar alsnog een kaart willen sturen, dan kan dat natuurlijk.
Haar adres is: mevrouw (Trix) Boogaard, Eugenie Previnaireweg 92A, 2151 BH Nieuw-Vennep.
En mocht je een kaartje willen sturen vanwege dat prachtige nieuwe wonder van ons… dan kun je dat kaartje ook naar hetzelfde adres sturen.
We hebben nog geen tijd gehad om in die honderden gokjes naar de naam te kijken naar wie de winnaar is geworden, en wie er bij ons beschuit met muisjes kan komen eten.
Hopelijk vergeven jullie ons dat we daar op een later tijdstip nog even op terug komen.
Hou de website maar in de gaten voor meer nieuws en foto’s…
Lieve schatten, heel erg bedankt voor al die lieve woorden, en de enorme steun die die woorden en berichtjes voor ons zijn.
Dat doet ons zo ontzettend goed.
Al die lieve dingen maken nou eenmaal de moeilijke tijden toch iets minder moeilijk…
Mazzels en een hele dikke kus, Jeroen en Diana en Sara