Sinds de laatste nieuwsbrief is er natuurlijk weer van alles gebeurd.
Met daarbij als positief hoogtepunt natuurlijk de 2e verjaardag van ons moppie Sara.
En oh oh oh wat is ze toch weer ontzettend verwend.
De avond voor haar verjaardag hadden we haar al proberen duidelijk te maken wie er de volgende dag jarig was.
Meer dan “verjaardag… leuk… taart” kwam er niet uit.
🙂
Toen we haar de volgende dag eerst tussen ons in bed hadden, en haar een paar dikke zoenen hadden gegeven, vroegen we aan haar of ze zin had om haar kadootjes uit te pakken.
Nou, als een soort van Duracel-konijntje begon ze te springen.
Wat een heerlijk gezicht is het toch om haar zo lekker enthousiast te zien springen!
Toen we beneden kwamen, kreeg Sara daar haar kado’s.
Niet veel, hoor. Maar met als hoogtepunt een Woezel en Pip laptopje.
Dat moest natuurlijk meteen uit de verpakking zodat ze er meteen mee kon spelen.
Diana en ik zaten stil te genieten van hoe Sara aan het spelen was.
En volgens mij dachten we allebei op exact hetzelfde moment aan hoe ontzettend blij, dankbaar en gelukkig we zijn met ons moppie.
Want we keken elkaar aan, en zagen de tranen bij elkaar.
Een bijzonder mooi moment. Dus elkaar even een dikke zoen gegeven, en verder genieten van die kanjer…
We nodigen over het algemeen geen mensen uit voor verjaardagen.
Niet dat we niemand over de vloer willen, ofzo… 🙂
Nee, meer omdat er toch altijd mensen komen. En iedereen is even welkom.
Dus ’s middags zijn er zo’n 25 mensen even langs gekomen, en blijven eten.
Sara vond het allemaal prachtig.
En wat heeft ze toch enorm lopen snaaien van al die lekkere dingen. 🙂
Hiernaast zien jullie trouwens hoe gelukkig ze is met de emmer en dweil die ze van oma had gekregen. 🙂
Verder willen we natuurlijk ook jullie allemaal wederom bedanken voor de lieve mailtjes.
Het zijn er echt teveel om op te reageren, dus hopelijk vergeven jullie het ons als je geen reactie terug van ons hebt ontvangen. 🙂
Helaas is mijn moeder ook vorige week weer begonnen met haar tweede chemokuur.
Natuurlijk wisten we wel dat dit moment er ooit aan zat te komen, maar we hadden echter alleen gehoopt dat de periode tussen de chemo’s wat langer zou zijn.
Nou, dat is dus helaas niet het geval.
Maar we gaan weer met opgeheven hoofd de komende periode tegemoet.
Kop omhoog en doorknokken tot we erbij neervallen!
De dag dat we trouwens te horen kregen dat ma weer aan de chemo moest was trouwens wel een hele bizarre dag.
In het ziekenhuis dus het bericht dat ma weer moest beginnen met chemo, toen in de auto het bericht dat mijn tante op de hartbewaking lag, toen op mijn werk het bericht dat de moeder van mijn baas om het leven was gekomen, en toen we thuis kwamen een rouwkaart op de mat.
En dat was misschien nog wel de grootste schok…
Kijk, als je in je omgeving hoort dat iemand is overleden dan verwacht je zo’n kaart ooit op de mat te vinden.
Maar dat was nu niet het geval. Maar de schok was echt enorm.
De woorden “in diepe verslagenheid stellen wij u op de hoogte van het plotselinge overlijden van…” en dan dat prachtige gedicht:
“… als een mooi gekleurde vlinder
fladderde je ons leven binnen
en maakte dat zo mooi…
We wilden heel graag dat je bij ons bleef
maar vlinders vliegen verder;
kunnen je zo ontglippen,
het zonlicht tegemoet…
dag lieve Vivian “
Ik heb als een klein kind in de gang staan huilen bij het lezen van die kaart.
We hebben Vivian en haar man Marco leren kennen bij de opnames van Babyboom.
En ik weet zeker dat ook jullie allemaal haar zeker nog zullen kennen.
In Babyboom vertellen Vivian en Marco over hun kinderwens.
Zij hebben twee pleegkinderen en willen graag een kindje van hun zelf.
Hun kindje Noel wordt in 2004 na 26 weken geboren en overlijdt vlak na de bevalling aan een hartafwijking.
Als ze meedoen met het programma Babyboom is Vivian al 41, en is ze zwanger .
In Babyboom vertellen ze over het overlijden van Noel, en deze nieuwe zwangerschap.
Het verhaal van die lange weg naar dat kindje van jezelf speelde meteen door mijn hoofd bij het lezen van die rouwkaart.
Die enorme lange weg, vol met spanning en stress, maar met uiteindelijk dat mooie, prachtige kindje aan het einde van die weg. Zo enorm herkenbaar.
En dan is je helaas niet de tijd gegeven om langer van dat grote geluk te genieten.
Dat raakt me. Dat raakt me nog steeds heel erg.
Diana stond onder de douche toen ik haar het nieuws vertelde.
Meteen ook bij haar die tranen. En wel 100 keer de zin “oh, wat erg… oh, wat erg, zeg…”
Vorige week zijn we samen bij de begrafenis van Vivian geweest.
Zo ontzettend veel mensen waren er in de kerk, zeg…
Een prachtige dienst. Met heel veel mooie, warme woorden.
Maar ik zag ook steeds weer Marco met die kleine wondertjes in zijn armen…
Ik hou me vast aan de gedachte dat Vivian niet weg is… ze is gewoon bij Noel… en houdt het hier allemaal goed in de gaten…
Misschien willen jullie Marco en de kinderen een hart onder de riem steken.
Denk dat je dat het beste kunt doen op hun blog op de Babyboom-website…
Maar laat ik deze nieuwsbrief niet in diepe treurnis afsluiten.
Ik geef toe dat het nogal een omschakeling is na het bovenstaande verhaal, maar toch…
Hopelijk toch een kleine glimlach…
Zoals een aantal van jullie misschien wel weten reageer ik op de website van Babyboom vaak op de stukjes die Quintus en Anoeska daar plaatsen.
Over en weer nemen we elkaar op een leuke manier in de zeik.
Ik pest hem vaak met het feit dat hij altijd een trui over zijn schouders heeft, en dat ik hem uitdaag tot een duel op de golfbaan.
Nou, ik kan jullie bij deze vertellen dat hij de uitnodiging heeft aangenomen!
Er is nog geen datum geprikt, maar binnenkort zal ik op een nog nader te noemen golfbaan in Nederland de plaggen om de oren van de andere golfers slaan!
En natuurlijk zullen jullie daarvan wat foto’s te zien krijgen! 🙂
Oh, en laat ik ook even antwoord geven op een veelgestelde vraag…
De vraag “wanneer is Diana eigenlijk uitgerekend”?
Lieve schatten, Diana is uitgerekend op 11 oktober 2010…
(Diana hoopt stilletjes op de datum 10-10-’10…)
Lieve schatten, wederom heel erg bedankt voor alle lieve meeltjes!
Ik probeer echt iedereen een reactie terug te sturen.
Want we waarderen het echt enorm.
Maar het lukt niet altijd. Waarvoor alvast mijn excuses. 😉
Mazzels en een dikke kus, Jeroen en Diana en Sara