Hi lieve schatten,
Met een wk in volle gang, en zoveel voetbal op tv…
Tja, dan schiet het schrijven van een nieuwsbrief er natuurlijk even bij in! Hahahahaha…
Nee, dat is natuurlijk helemaal niet waar!
Het is gewoon het standaardexcuus: druk, druk, druk, druk…
Natuurlijk is het een waardeloos excuus, maar toch…
Een ander excuus hebben we niet! 🙂
Hopelijk maakt de foto hiernaast van die prachtige glimlach van Sara een hoop goed.
Werkt bij mij in ieder geval altijd als een tierelier! 🙂
Anyway… Vandaag had ik het er met Diana over.
Tenminste, we hadden het over een mailtje wat we van de redactie van Babyboom hadden gekregen.
En van het een kwam het ander, en zo kwamen we dus op onze website uit.
En dus uiteindelijk op deze nieuwsbrief.
Maar hier dus weer een update met hoe het met ons gaat.
En ja, wederom met onze welgemeende excuses natuurlijk! 🙂
Met ons gaat het naar omstandigheden goed.
“Naar omstandigheden” heeft natuurlijk betrekking op mijn moeder. En haar ziekte.
Ongeveer een maand geleden zijn we met z’n allen weer in het ziekenhuis geweest voor de uitslag van een scan.
En omdat mijn moeder zich helemaal fantastisch voelt en weer van alles doet, gingen we er eigenlijk vanuit dat het allemaal goede berichten zouden zijn.
Dat de groei van de kanker even stil was gezet, en dat we zouden kunnen gaan genieten van een heerlijke periode zonder chemo-ellende.
Niet bleek echter minder waar.
De uitslag was dat er in het bloed te zien was dat de kanker weer aan het groeien was, en dat de arts dus over een maand weer met een lichtere versie van de chemo wilde beginnen.
Dat was even een behoorlijke domper.
Maar toen we uit het kantoor van de arts liepen, zei mijn moeder al “Nou, we gaan gewoon weer van het beste uit… dus jullie ook, he!”.
En dat doen we ook.
Natuurlijk spoken er af en toe vreselijke beelden door ons hoofd.
Maar die duwen we heel erg snel weg!
We gaan gewoon weer van het meest positieve scenario uit en we gaan er dus ook vanuit dat mijn moeder nog heel ontzettend veel jaren bij ons is.
Die positieve instelling heb ik van mijn moeder. Dus met de kop omhoog gaan we verder knokken.
Maar ondanks dit kloterige nieuws in ons achterhoofd gaat het goed met ons.
Diana wordt dikker en dikker, en heeft zelfs al een heel behoorlijke buik.
Afgelopen week is ze nog naar het ziekenhuis en heeft ze nog heerlijk naar die kleine kunnen zwaaien.
En als ik nu mijn hand op haar buik leg, dan voel ik af en toe dat kleine wondertje heel zachtjes tegen mijn hand trappen.
Dat blijft toch zo een heerlijk bijzonder gevoel! Werkelijk prachtig!
Oh, en in het kader van de wk moet ik jullie trouwens nog iets vertellen.
En ik moet dan zelfs even helemaal terug naar het kamertje van Sara.
Want toen mensen die kamer zagen, dacht iedereen dat we Sara wilden hersenspoelen om een voetbalfan te worden… 🙂
Want wat begint Sara te roepen als papa een wedstrijd wil kijken?! Nou?!
Onze fantastische dochter roept dan: “Nee papa… niet voetbal… voetbal niet leuk…“
Daar gaat mijn droom van samen met mijn moppie naar Ajax toe… 🙂
Ons huis is wel trouwens al helemaal in de Oranje-sfeer… 🙂
Oke, we gaan natuurlijk niet zover als een aantal van onze buren, maar toch…
Wij dragen ook ons steentje bij aan de Oranje-koorts! Hahahaha…
Zie hier ons prachtig versierde raam! 🙂
Lieve schatten, in de volgende nieuwsbrief zullen we jullie een mooie foto van een echo sturen.
Aanstaande vrijdag gaan we namelijk voor onze eerste pretecho!
We hebben de mevrouw van de echo’s wel al meteen verteld dat we niet willen weten wat het geslacht is.
De vorige keer was zij trouwens de eerste die wist dat Diana in verwachting was van een meisje.
Ze had het meteen gezien bij een van de echo’s waar Sara het voor haar onmogelijk maakte om niet te zien wat haar geslacht was. 🙂
En oh, oh, oh wat kostte het haar een moeite om het niet aan ons te vertellen.
Maarreh… wederom heel erg bedankt voor alle lieve reacties.
We waarderen het echt heel erg dat jullie zo met ons meeleven.
Mazzels en een dikke kus, Jeroen en Diana en Sara