nieuwsbrief

Hi lieve schatten,

Allereerst willen we jullie natuurlijk alsnog een hele fijne Koninginnedag wensen! 🙂
En meteen daarna willen we jullie enorm bedanken voor de honderden reacties op onze laatste nieuwsbrief.
Inmiddels zijn gelukkig ook mijn vingers weer genezen van het typen van de reacties. 🙂
Maar met alle liefde gedaan…
En het minste wat we konden doen nu jullie zo massaal de moeite hebben genomen om ons te feliciteren.

Ook namens mijn moeder trouwens allemaal heel erg bedankt.
In bijna alle reacties die we mochten ontvangen stond namelijk wel iets over mijn moeder.
Ik kan jullie vertellen dat al die lieve reacties ook haar heel erg goed deden…
Inmiddels is ze trouwens (voorlopig) klaar met de chemo.
En op de scan die ze na de laatste chemo hebben gemaakt was te zien dat de chemo zijn werk goed had gedaan.
Alles is een stuk kleiner geworden.
Dus nu maar hopen dat de kanker zich heel erg lang koest zal houden…

Afgelopen maandag was ik met Sara bij mijn moeder toen mijn telefoon ging.
Toen ik opnam was het Diana… helemaal overstuur en huilend…
“Wat is er, moppie?”
“Wil je alsjeblieft meteen naar huis toe komen?”
“Tuurlijk schatje, maar wat is er in vredesnaam?”
“Ik verlies bloed… heel erg veel…”
Ik ben van mijn leven waarschijnlijk nog nooit zo erg geschrokken!
Ik voelde mezelf helemaal wit wegtrekken.
“Ik kom er meteen aan, schatje…”
Dus snel Sara d’r jas aangetrokken, en mijn moeder na een kort verslag van het gesprek gedag gezegd.

Thuis aangekomen was Diana bijna ontroostbaar.
Op de vraag of het een klein beetje bloedverlies was of heel veel, kon ze alleen maar snikkend zeggen “heel veel”…
“Bel het ziekenhuis maar dat we eraan komen, schat. Dan brengen we eerst Sara naar m’n moeder en dan gaan we…”.
En die lieve schat van een Sara maar raar kijken naar haar huilende, knuffelende ouders…

De weg naar het ziekenhuis hebben we bijna geheel in doodse stilte afgelegd.
We durfden ook geen van beide te denken aan het feit dat het er wel heel erg ellendig uitzag allemaal.

In het ziekenhuis werden we meteen naar een onderzoekskamer gebracht.
Toen de dokter kwam, zei ze “he, 2 bekende gezichten… zijn jullie soms weleens bij me op het spreekuur geweest”.
“Nee, dokter”, zei Diana. “Maar een gokje… Heeft u misschien naar het programma Babyboom gekeken?”
“Oh ja… nu zie ik het… sorry…”
“Nee, dat maakt toch niets uit. Gebeurt ons wel vaker, hoor”.
Tja, als je zo ontzettend in de stress zit is het wel geinig als er dan toch zo een ludiek momentje is.
Brak de spanning een heel klein beetje tenminste.

De dokter vroeg wat er allemaal gebeurd was.
Wat Diana gedaan had voordat het gebeurde, wanneer we voor het laatst sex hadden gehad, etc.
En vertelde daarna dat ze een echo ging maken om even te kijken.
Zo’n 10 seconden later zagen we op het scherm van de echo een hartje kloppen, in een vrolijk schommelend klein hummeltje!
De tranen liepen over onze wangen.
We hadden elkaar niet durfen toegeven dat we niet verwacht hadden dat we dat te zien zouden krijgen.
Dat we na dat enorme bloedverlies dachten dat Diana een miskraam had gehad.
Maar na nog wat meer dingen gecontroleerd te hebben, bleek het er gelukkig allemaal goed uit te zien.

Dan blijft natuurlijk alleen nog de vraag over: “wat is het dan geweest?”.
De dokter vertelde toen dat alles daarbinnen nu vol met bloed zit.
En dat waarschijnlijk door de sex van die ochtend er een bloeding was ontstaan.
En toen wist ik waarom die dokter toch iets opgeluchter keek toen we vertelden dat we die ochtend nog sex hadden gehad.
En dat Diana ook geen last had van krampen of pijn.
Ik grapte nog “maar zo ver komt dat kleine dingetje van mij toch niet eens?”…
Maar oh oh oh wat waren we blij dat we dat kleine hummeltje op de echo zagen!

Dus Diana moest een paar dagen rust houden.
En dat hebben we gedaan.
En geloof me… zo’n bericht is voor je sexleven ook niet goed! Hahahahaha…
Volgens mij durven we nu allebei niet meer… 😉
Ach, we bedenken wel wat andere manieren… 🙂

Dus… nu genieten we weer van de zwangerschap!

Hopelijk hebben jullie ook genoten van een heerlijke Koninginnedag!

Mazzels en een dikke kus, Jeroen en Diana en Sara