Die Klassieker is en blijft toch wel “een dingetje”. Rond die wedstrijd voel ik me net als toen ik nog een tiener was. De avond ervoor amper in slaap komen, de dag van de wedstrijd niet te genieten en ultra-chagrijnig in de rondte lopen met de zenuwen in je lijf. Het lijkt in de loop der jaren alleen maar erger te worden. Pfffff. En maar de minuten aftellen tot die wedstrijd dan eindelijk begint. En dat duurt en dat duurt… Sara en Moos weten inmiddels wel hoe dat met hun vader gaat als de dag van De Klassieker er is. En ik zeg ook dat ik niet te genieten ben, en dat ik dat weet. Dus ik vroeg op een gegeven moment of ze het een goed idee vonden om even lekker uit te gaan waaien. Moos nam een bal mee, en hup naar Castricum. In de harde wind even lekker een balletje getrapt en over het strand gewandeld. Even zo min mogelijk aan die wedstrijd denken. Toen naar huis en schreeuwen tegen de tv. En juichen. Want al was het niet om aan te gluren: het gejuich bij een goal is er niet minder om, want deze moet altijd gewonnen worden! Bedankt Ajax. 🙂
